Park Mickiewicza w Bytomiu
Park Mickiewicza w Bytomiu położony jest na granicy dzielnic Łagiewniki i Rozbark. Powstał on w latach 20-tych ubiegłego wieku, czyli w czasach, gdy teren należał do Niemiec (aczkolwiek dosłownie pół kilometra na południe od niego przebiegała ufortyfikowana granica polsko-niemiecka). Jego powierzchnia to około 9 hektarów. Początkowo był to Park Goethego, a po 1945 roku zmieniono nazwę na Park Mickiewicza. W czasach PRL Park podlegał pod KWK Rozbark i był to okres największej świetności tego terenu. Obecnie teren podlega pod bytomski urząd miasta, który (z pewnymi sukcesami, ale też kilkoma porażkami) próbuje przywrócić Parkowi dawny blask po wielu latach zaniedbań z okresu transformacji ustrojowej. Park przeszedł dwie znaczące rewitalizacje- w latach 2010 i 2018.
Pod względem różnorodności jest to jeden z najbardziej urozmaiconych parków na Śląsku. Spora część map innych parków (zwłaszcza tych nowszych) przypomina skrzynkę z bezpiecznikami lub budowlę z klocków lego, a przy nich Park Mickiewicza to odwrotność. Jego teren jest mocno „nieoczywisty”, znajdziemy w nim naturalne stawy, rzeczkę, gęste lasy i otwarte przestrzenie, a także pofałdowany teren wskutek prowadzonych tu dawniej podziemnych (węgiel) i odkrywkowych (glina) prac górniczych. Pomimo dosyć niewielkiej powierzchni w Parku Mickiewicza można się nawet zgubić.
Park jest mocno „niekomercyjny”, nie znajdziemy w nim żadnej gastronomii, ani nawet toalet. Ludzi jest tutaj stosunkowo niewielu, więc miejsce jest dobre na wyciszenie się lub romantyczną randkę. Dojechać do Parku można tramwajem (przystanki Park Mickiewicza lub Arki Bożka) oraz samochodem (od strony ul. Cichej).
Drzewostan Parku jest bardzo urozmaicony (zarówno pod względem gatunków, zagęszczenia, jak i wieku drzew, z których niektóre mają ponad 100 lat). Centralna część Parku to wielka, trawiasta łąka, jej wschodnia część zimą służy za tor do zjeżdżania na sankach. Przy łące jest kamienny krąg oraz (niedziałająca od dłuższego czasu) fontanna, a na południe od niej niewielki, acz gęsty las. Na północy Parku Mickiewicza (od strony ul.Kołobrzeskiej) jest podstawówka, a obok niej ogólnodostępne boisko typu „orlik”, boisko do koszykówki oraz całkiem niezła siłownia plenerowa z placem zabaw. W całym Parku w sumie jest kilkadziesiąt ławeczek, są też kosze na śmieci, za to niewiele jest oświetlenia.
Przez południe Parku przepływa Potok Graniczny, który w pobliżu wpada do Bytomki. Za potokiem znajdują się ogródki działkowe „Nadzieja” (jest tam też kilka miejsc parkingowych). Ciekawostką jest fakt, że w dwóch klubach sportowych, położonych na skraju Parku, swe pierwsze kroki piłkarskie stawiał Michał Probierz: najpierw w ŁKS Łagiewniki (którego zaniedbany stadion jest na południe od Parku), a później w GKS Rozbark (ich dosyć zadbany stadion leży przy północno-zachodnim wierzchołku Parku).
W zachodniej części Parku jest kilka stawów. Niektóre z nich to glinianki, a niektóre to zapadliska post-górnicze. Trudno uwierzyć, ale w czasach wczesnego PRL były to kąpieliska. Dzisiaj woda w nich jest bardzo zamulona (w niektórych wręcz czerwona od gliny) i kąpiel jest wręcz niebezpieczna, nawet wędkarstwo w tym miejscu wydaje się złym pomysłem. Sporo tu jednak ptactwa i owadów. Otoczenie stawów zostało zrewitalizowane w ostatnich latach- powstał drewniany mostek oraz 4 tarasy widokowe. Tyłem stawów przebiegają rury ciepłownicze, stanowiące pewną barierę komunikacyjną.
Od strony Szybów Rycerskich jest grób Idy Hory, o której niewiele wiemy. Trudno tam trafić (przez krzaki), ale sama okolica grobu jest zadbana i odnowiona. Z kolei za stadionem GKS Rozbark są ruiny sztucznego, odkrytego basenu.
Podsumowując, Park Mickiewicza w Bytomiu jest bardzo niecodzienny (aby nie powiedzieć dziwny) i urozmaicony. Miejsce jest raczej wyludnione, ale dosyć zadbane i urokliwe, warte odwiedzenia choćby raz w życiu.
Park Mickiewicza w Bytomiu – fotografie:
Zobacz też inne opisy dzielnicowe: